133 kilometer
40 %
2370 meter
Hoog
Pieter Stockmans
Jongens en meisjes, dit is toch wel wat anders, hoor. Neen, het zijn niet de Ardennen, en het zijn niet de Hoge Venen. Dit is het Ourdal, een verborgen en vergeten paradijs in het uiterste zuiden van het uiterste oosten van ons land. Bij onze Duitstalige landgenoten in de Belgische Eifel, daar ligt deze Grit! gravelroute te wachten op jouw ontdekking. De verste vergezichten, de langste eenzame ontsnappingen in de natuur.
Route, tekst en foto’s: Pieter Stockmans
Het Ourdal is een vergeten streek van onverwachte schoonheid helemaal beneden in Oost-België, in het Duits-Belgische natuurpark Eifel. De Our ontspringt in Manderfeld, dichtbij het oostelijkste punt van België. De rivier creëerde een fabelachtige vallei tot in Groothertogdom Luxemburg.
Met parels van beklimmingen. Het soort beklimmingen waarvan je boven niet meer weet hoe ze beneden begonnen. Helemaal beneden in het dal in een loofbos beginnen, tot een adembenemend plateau klimmen, bovenkomen in een dennenbos.
Met zinderende afdalingen. Van hoogvlaktes met uitgestrekte vergezichten, bochtig vlammen over grind het bos in, helemaal beneden aan de rivier het bos uit vliegen en na een bocht een verborgen vallei indraaien.
(Lees verder onder de foto’s)
De route duikt meteen de bossen rond Meyerode in. Kronkelende slingerwegen onder steile boswanden, kaarsrechte knalstroken. Op sommige plaatsen klim of daal je door tunnels, levende streepjescodes, de dichte naaldbossen, met aan het uiteinde een plukje blauwe lucht als doel.
(Lees verder onder de foto)
De dorpen zijn open plekken in het bos, met uitzichten over het lappendeken van velden. Het uitzicht over Wallerode bijvoorbeeld. Wauw. Van een van de vele dalletjes tussen de heuvels klim je het Sankt Vither Wald in. Een lange beklimming in het bos, die bovenkomt op een steil stuk waar je moet pompen om boven te raken.
De afdaling gaat door een bobsleebaan tussen knalgroene mosgrond en dennenstrepen, en gaat over in een wervelende bijtrapafdaling op asfalt. Je daalt er aan de andere kant weer uit, naar het dal van de Our. Hier heb je een eerste afspraak met de rivier.
Over die asfaltbaantjes. In het dal zijn die een roetsjbaan-speeltuin waar je aan hoge snelheid als een formule 1-wagen kan racen. In de bossen zijn ze soms verbrokkeld, waardoor ze kunnen doorgaan voor halve grindweg.
(Lees verder onder de foto’s)
Aan de imposante Steinebrück flirt je even met de Duitse grens op een stukje van de Vennbahn, de legendarische oude spoorlijn. Alles ten zuiden van de Steinebrück is een pareltje.
Je duikt snel weer naar de rivier, om een mooie beklimming rond en door een bos te doen, naar de top van de Thommerberg op 507 meter hoogte. Van daar duik je opnieuw naar het dal, tot aan de rivier, weer zo’n verborgen valleihoekje in zoals je er veel zal zien, ingesloten groene grasvlaktes rond de Our, goed verborgen achter heuvelflanken.
Deze afdaling van het (bijna) hoogste naar het (bijna) laagste punt van de route is een lange roetsjbaan door bossen en velden met vergezichten, met slechts een paar tientallen meters waar je even in de remmen moet.
(Lees verder onder de foto’s)
Een hoge heuvelrug torent boven Burg-Reuland uit, de Ourberg. Het klinkt als de oer-inspanning die je moet leveren om deze steile asfaltklim te overwinnen. Op de top kan je kilometerslang over de rug van de open hoogvlakte vliegen. De vergezichten zijn enorm uitgestrekt. Deze heuvelrug is zonder twijfel een van de ‘hoogte-punten’ van de route.
Achter de heuvelrug ligt het sprookjeslandschap van Richtenberg, waar je over kronkelende, met hekken omzoomde grindweggetjes tussen koeien, paarden en boerendorpjes fietst.
Op het typische zwarte Luxemburgse fluisterasfalt vlieg je naar beneden tot kort voor Troisvierges in het Groothertogdom Luxemburg. Misschien wat veel asfalt, maar in zo’n lange en zware gravelroute mag dat wel. En wat dan volgt is zo mooi… Heerlijke bosbeklimmingen vanaf de Vennbahn naar boven.
Via idyllische omwegen langs Dürler, Espeler, Aldringen en Oudler sta je weer in Burg-Reuland en beklim je de Thommerberg langs een andere kant.
Een paar verborgen valleien verder kies ik voor een grindweg die overgaat in een korte muur van 19% tot Lommersweiler. De roetsjbaanafdaling gaat opnieuw tot onder de Steinebrück, een van dé herkenningspunten van de route. Ze is deel van de E42 tussen Verviers en het Duitse Rheinland, en werd pas in de jaren ‘80 werd afgewerkt om Oost-België beter bereikbaar te maken.
(Lees verder onder de foto’s)
Geniet met volle teugen van deze afdalingen, want even later wacht het monster: de Alferberg. ‘De zwaarste bosbeklimming die ik al deed’, schreef ik 3 jaar geleden. Steil vanuit de open weides het bos in, langs termietenheuvels van meer dan een meter hoog, om op de hoger gelegen weilanden boven te komen.
Daar staat ergens een oude steen met de letter ‘D’. In dit eenzame landschap rijd je door de uiterste uithoek van België en flirt je met de landsgrens, Duitsland in en weer uit.
Het is nog niet gedaan met de ‘steigungen’. De Steigung von Herresbach gaat over de toepasselijk genaamde weg Auf Hoch opnieuw tot bijna 600 meter hoogte.
In het oranjer wordende licht van de avondzon door de takken van de dichte naaldbossen lijk je op sommige grindwegen over een gouden tapijt te rijden. Nog meer vliegende grindafdalingen van weidse weilanden tot dichte bossen. Tot je een karakteristieke kerk ziet: je bent terug in Meyerode. De laatste 5km mag je nog eens op de roetsjbaan, naar beneden, naar boven en terug naar beneden door het laatste bos naar het startpunt.
(Lees verder onder de foto’s)
Praktisch
Bevoorrading
Overnachten
Je kan het 14 km-lange uitstapje naar Luxemburg skippen: download dan deze route.
Je kan ook deze nog kortere route rijden (je mist dan wel een paar bijzonder mooie stukken).
